Third diament.

'Urodziłam się , aby popełniać błędy, a nie udawać doskonałą'

Zadziwiające jak dwa niezbyt różniące się głosy , mogą irytować umysł człowieka.
Piskliwe ,zadziorne, przesłodzone ...
Modliłam się , aby w końcu zmęczone tym natłokiem słów zamilkły.
Ale nie, bo po co ? Czymże są moje wewnętrzne błagania przy zderzeniu z wszechobecnym urokiem Pana Morgensterna.
Właśnie , niczym.
...
Moje spojrzenie mimowolnie skierowało się na sylwetkę blondyna, który usiadł zaraz przed zajmowanym przeze mnie miejscem.
Uśmiechnęłam się zauważając jak dyskretnie mi się przygląda.
Czyżby fascynujące rozmowy z koleżankami go zanudziły ? A może czas na zmianę frontu.
W końcu wszyscy mamy się integrować.
Integracja podstawą dobrze zgranego teamu.
W luce pomiędzy dwoma siedzeniami dostrzegłam karteczkę na której widniał nieznany mi numer telefonu.
Przyglądałam się jej ze zdziwieniem , nie rozumiejąc znaczenia owej 'wiadomości'.
Bawimy się w jakąś nieznaną mi grę? Dopisujemy kolejne cyferki podając papierek dalej ?
Przedszkole?
Nie można by usiąść i porozmawiać jak na dorosłych ludzi przystało? 
Zanim zdążyłam ukończyć swoją wewnętrzną wypowiedz poczułam jak ktoś zajmuje miejsce obok mnie.
Teraz przyszedł czas na wyższy poziom komunikacji.
Gimnazjum, a więc przeszywające uśmiechy , nie wnoszące nic do wzajemnych relacji.
Podobno jedna minuta uśmiechu na naszych twarzach wydłuża życie o 30 sekund , więc?
Tak , szczerz się Morgenstern! Szczerz!
- Chciałbym być Twoim osobistym opiekunem. - przerwał ową wymianę gestów. 
Opiekunem ?
Czyżbyśmy cofali się jednak o dwa poziomy niżej.... Żłobek?
No wybacz , ale w rozpisce nie było mowy o przymusowym opiekunie.... Bo chyba nie było?
Przeanalizowałam dokument , który utrwaliłam w pamięci w poszukiwaniu punktu zaczepiania.
Nie myliłam się , no chyba że członkowie Austriackiej grupy skoczków otrzymali inne zarządzenia.
Jakby na to spojrzeć z innej perspektywy nie było to takie złe... 
Opieka przystojnego blondyna przez całe 31 dni ?
Kiedyś o tym marzyłam... a dziś?
Dziś mogę powrócić do marzeń.
- Opiekunem ? - zapytałam w celu upewniania.
- To jest mój numer , wykorzystuj go kiedy tylko chcesz. - wskazał palcem na ową kartkę.
Wykorzystuj ? Chyba nie wiesz w co się pakujesz... Potrafię wyegzekwować złożone obietnicę zyskując przy tym bardzo wiele... 
Ale to nie ten czas , nie ta bajka.
- Morgi! - po raz kolejny tego pisku nie zniosę. Proszę.
Nie można grzeczniej , spokojniej bez zbędnej ekscytacji w głosie? Widocznie nie.
Hilda ma swoją , jakże orginalną barwę głosu , więc chyba czas abym się z nią oswoiła.
Thomas wstał kierując się w stronę dziewczyny z jakże uroczym uśmiechem. 
Usiadł obok pogrążając się w rozmowie...
Chociaż z tego co zauważyłam to ona mówiła , a on ? Posłusznie słuchał z utkwionym wzrokiem na jej, powinnam się tu ładnie wyrazić. Spoglądał na jej dwa walory ciała , które moim skromnym zdaniem nie były warte tych jasnozielonych tęczówek.
No ale cóż.... Nie mnie oceniać jego gust! A raczej jego brak.

~~♥~~

- Cześć , jestem Emma. - uniosłam swoją twarz ku górze , by spojrzeć na właścicielkę lekko zachrypniętego głosu. 
Była całkiem inna ... taka speszona, zdenerwowana , ale sympatyczna.
Niektórych ludzi możemy ocenić po kilku wypowiedzianych słowach. Swoją przejrzystością tonu głosu odsłaniają nam swoje naturalna , szczere oblicze. 
Uśmiechnęłam się, by ocieplić nasze stosunki ,czując podświadomie, że będzie to jedna z niewielu osób z którymi uda się porozumieć.
- Mogę zająć miejsce obok Ciebie? - tym pytaniem zdecydowanie zyskała moją sympatię , a przynajmniej jej część... Nie pomyliłam się. Emm jak pozwoliłam sobie ją nazwać nie została pozytywnie odebrana przez jasnowłose koleżanki , które tak bardzo uwielbiałam. Nie powiedziała dlaczego , a ja? 
Nie sądziłam , że w tak krótkim czasie będę miała okazję poznać prawdziwe oblicze blondynek.
Bez opamiętania oddałyśmy się wspólnej rozmowie...
Nie spodziewałam się , że tak wiele wspólnych tematów , poglądów mogą mieć dwie nieznające się dotychczas osoby.
Nasze racje na temat kilku tematów , które miałyśmy okazję poruszyć nie różniły się w żaden sposób.
Zgadzałyśmy się wręcz w stu procentach.
Gdy autokar zatrzymał się , a do środka wszedł mężczyzna z opanowanym nieładem na głowie , krzyk jednej z koleżanek oderwał mnie od poruszonego wątku w rozmowie.
Na swoim nadgarstku poczułam dłoń , która z niewiadomych dla mnie przyczyn ściskała go powodując uczucie dyskomfortu.
- Emm. - szepnęłam widząc ,iż osoba sprawiająca mi ból to szatynka.
Dziewczyna natychmiast poluźniła uścisk zabierając swoją rękę. 
W jej piwnych oczach zauważyłam radość z domieszką zawstydzenia... Czekaj Ann! Myśl!
Mężczyzna, nerwowe ruchy, radość , zawstydzenie?!
Tak! To przecież oczywiste.... Emma pozna zaraz miłość swojego życia!
Robi się ekscytująco.
- Cześć dziewczyny, jestem Gregor. - odezwał się podchodząc do Nas.
Jak na kulturalną osobą przystało uniosłam się lekko ściskając jego dłoń.
- Ann. - jakie to pospolite pomyślałam, gdy odwzajemnił gest.
- A to jest Emma. - dodałam , widząc , że koleżanka widocznie zbytnio się przejęła spotkaniem swojego ideału.
Gregor zmierzył ją tylko wzrokiem , z niewyraźną miną, po czym odszedł.
- Masz zamiar tak przez cały czas? - zapytałam przeglądając kolejne strony publikacji.
- Przepraszam. - szepnęła , czym spowodowała iż owa książka wypadła mi z rąk.
Za co Ty mnie przepraszasz ... Nie mój ideał , nie moja fascynacja... nic tu nie dotyczy mnie.
- Aż tak na Ciebie oddziaływuję ? 
- Nie mogę po prostu uwierzyć , że mam szansę ich poznać , być tak blisko osób , które do niedawna były nieosiągalne. - odpowiedziała patrząc na mnie.
Jednak nie mogłam podzielić jej spojrzenia , gdyż zaaprobował mnie widok Morgensterna trzymającego w ramionach Hildę.
Przetarłam oczy ze zdumienia, nie wierząc w to co widzę.... Opiekunem tak? 
Ależ z Ciebie łatwowierna idiotka Ann!

~~♥~~

W autokarze nagle zrobiło się nadzwyczaj cicho i spokojnie.
Na samym przodzie pojazdu zgromadzili się wszyscy skoczkowie oprócz śpiącego Kraft'a , który najwyraźniej nie był zdolny do zespołowej integracji.
-  Za kilkanaście minut zatrzymamy się, aby coś zjeść , podobno rozmowy przy jednym stole zbliżają ludzi, więc ... - zaczął najstarszy z Austriaków. 
- Ale do tego czasu , pozwolimy Wam na bliższe poznanie Nas.- wtrącił roześmiany blondyn. - Wy zadajecie pytania , my odpowiadamy.
- Na każde pytanie odpowiecie? - wrzasnęła , a raczej powinnam powiedzieć pisnęła Ida uśmiechając się szyderczo do 'przyjaciółki'.
Widząc aprobatę na twarzach Austriaków , niemal od razu przekrzykiwały się wzajemnie zadając poszczególne pytania.
Żadne z nich nie było na wyższym poziomie , niż ten który obstawiałam.
' Wymarzona dziewczyna , najlepszy pocałunek , najzabawniejsza randka ' ..
Na samą myśl o kierunku w którym zmierzały owe pytania założyłam na uszy duże , białe słuchawki.
Posyłając uśmiech do Emm , wyłączyłam się oddając całkowicie rytmom wydostającym się z 'głośników'.

There comes a time when we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
Oh, and it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all


Moją nadmierną ekscytację danym utworem przerwał stojący nade mną brunet.
Osunęłam słuchawki , by opadły na mój kark , po czym przyglądałam się mu pytającym wzrokiem.
- A Ty Ann ... nie ma pytania , które chciałabyś nam zadać? - odezwał się.
No to powiem Ci Kofler, że mnie zadziwiłeś.... Nie macie dość pytań od inteligentnych blondynek , że prosicie o więcej ? A może spodziewasz się czegoś konkretniejszego. 
Ciekawie rozbudowanego pytania nie ingerującego w życie osobiste. Mam Cię zaskoczyć?
Numer obuwia sportowego? , Długość nart? Rozmiar kombinezonu?
Każde idiotyczne , ale chyba lepsze od poprzedniczek.
- Jesteśmy na miejscu. - krzyknął kierowca pojazdu , którego wcześniej nie zauważyłam.
- Pozwolisz , że zadam je innym razem ? - uśmiechnęłam się opuszczając swoje miejsce.
Autokar opustoszał w sekundę, a gdy się odwróciłam tuż za mną szedł Thomas.
Zatrzymałam się obok kosza na śmieci przy wyjściu wyciągając z kieszeni małą,białą karteczkę.
Tak tą ... 'Prezent od mojego opiekuna'.
Podarłam ją na kilka mniejszych części , tak żeby nie uszło to uwadze kolegi stojącego za mną.
Wrzuciłam ' śmieci' do środka po czym oddaliłam się doganiając Emmę , która szła samotnie.

---------------------------------------------

Nie mam pojęcia dlaczego , ale to opowiadanie pisze mi się z taką lekkością ...
Może dlatego , że to coś innego niż Difficult.
Tam życie Ann jest skomplikowane , a tutaj?
Będzie chyba prościej , ale nie tak do końca.
Pewne jest jedno.
Diament będzie o wiele krótszą historią :).
Miłego!