Second diament.

 'Co serce pokochało, rozum nigdy nie wymaże'

Tak zadowolonej mamusi to jeszcze odkąd żyję nie widziałam.
Uśmiech przez te całe siedem długich dni nie schodził jej z twarzy,  jej przerażające zielone tęczówki ... nawet nie przypuszczałam że mogą być tak piękne.
Chociaż piękne to może złe określenie. Są zdecydowanie inne.
Radosne.
Wcześniej nie miałam okazji tego zauważyć , gdyż jak już miała na tyle czasu i chęci , by skierować na moją skromną osobę swoją uwagę powód zazwyczaj nie był zbyt sprzyjający pozytywnym gestom.
Wiecznie coś robiłam nie tak , nie z tymi ludźmi z którymi powinnam, nie tak jak prosiła, a raczej nakazała.
Gdyby się w to zagłębić nigdy nie byłam dzieckiem , które sobie wymarzyła, a teraz po upływie kilku lat stałam się kobietą znacznie odbiegającą od przykładnej pani domu.
Ale za to ojczym ?
Dla niego byłam chodzącym ideałem bez wad.
Przykładna, konkretna , obowiązkowa, pomocna, rozgadana i piękna - jak to zawsze podkreślał.
Dla Niego nie było ważne co takiego robię , bądź nie ...
Ważna byłam Ja. 
To , że jestem sobą, nie udaje nikogo , nie zmieniam się pod wpływem nacisku ze strony rodzicielki.
Tym zasłużył sobie na moją sympatię. 
On jako jedyny z tej 'naszej rodziny' był przeciwny jeżeli chodzi o mój wyjazd.
Na nic się nie zgadzał , nie słuchał argumentów , podzielał zdanie , które ja ciągle powtarzałam...
Ale bez skutku. 
Martusia ma już swoje sposoby , by Nas skutecznie zagłuszyć.
Tak jak i tym razem.
Z jaką starannością realizowała każdy punkt z listy , tak jakby to był jeden z priorytetów na życie.
Szkoda , że nie moje.
Konto bankowe Karl'a , gdyż tak miała na imię moja podpora w tym trudnym okresie pustoszało z szybkością światła.
Codzienne zakupy, dodatkowe płatne lekcje językowe dla poprawy komunikacji...
Sama już nie wiedziała co zrobić , by jej 'kochana' córeczka wypadła jak najlepiej.
Oby się tylko nie rozczarowała.... 
Z mojej strony może oczekiwać nazwijmy to ładnie - wiele , ale od Nich ? 
Przecież ręki sobie nie dam uciąć , że się dogadamy czy też polubimy...
Więc lepiej niech będzie realistką i już na wstępie przeanalizuje sobie jak to wszystko może wyglądać.
A pewnie będzie tak jak mówi zatroskany tatuś.

***♥*** 

Ostatnia umoralniająca rozmowa , do której miałam się dostosować.
Kolejne odnośniki względem dobrego wychowania , kultury osobistej, manier.
Bawiło mnie to równie mocno jak ubrania , które miałam włożyć na owy wyjazd.
Specjalności zakupione przez rodzicielkę... Zwiewna, miętowa sukieneczka , cieliste szpilki , żakiet w pastelowych kolorach ...
Nic tylko robić dobre wrażenie.
Powtarzam tak dla zapamiętania na przyszłość , nic nie mam do dziewczęcego look'u , sukienek , spódniczek , szpilek ... lubię nosić takowe rzeczy , ale gdy jest ku temu okazja bądź sprzyjające warunki.
Kilku godzinna podróż autokarem do Innsbruck'a w sukience? 
Nie!.
Jakież, więc było zdziwienie na twarzy mojej kochanej szatynki , gdy weszłam do salonu w szarych spodniach od dresu , białej obcisłej bokserce, stylowych półbutach z bluzą w dłoni...
Bezcenne!
- Ty chyba żartujesz! Na podwórko się wybierasz w tym stroju?! - wrzasnęła.
Uśmiechnęłam się milcząc. Żadne moje argumenty nie były na tyle dobre , aby ją przekonać.
- Karl powiedź coś! - zwróciła się z pomocą do ukochanego męża.
Który to raz z kolei się zawiodła , proszę o wsparcie w stosunku do mnie? Szkoda mojego czasu na kalkulowanie tego , ale fakt jest jeden. Nie pomógł i tym razem.
- Czeka ją długa podróż kochanie , a poza tym Ci ludzie mają poznać prawdziwą Ann , a nie stworzoną przez Ciebie postać. - odpowiedział powodując , że twarz Marty przybrała purpurowy odcień...Zawsze w takich momentach nie zapominał o dodaniu do wypowiedzi słowa ' kochanie' co w późniejszych konsekwencjach za brak okazanego wsparcia było czymś w rodzaju ' koła ratunkowego'.
Wypowiadane w języku polskim działało niezawodnie.

Jeden zero dla mnie mamusiu! - zatriumfowałam w myślach.
Moja radość nie trwała jednak zbyt długo... Usłyszałam pukanie do drzwi , a następnie pisk mojej młodszej siostry , która najwyraźniej resztki przyzwoitości schowała w kieszeń.
- To Ty! Nie wierzę! Naprawdę. - wrzeszczała tak , że mój wzrok mimowolnie skierował się na sylwetkę stojącego w progu mężczyzny.
Nie powiem , był o wiele przystojniejszy niż na zdjęciach czy też ekranie telewizora.
Niesforne kosmyki ciemnych włosów sterczały na jego głowie , hipnotyzujące duże oczy , które w goglach nie prezentowały się tak okazale i uśmiech ... który na widok rozhisteryzowanej 'fanki' jakby zanikł.
- Ty jesteś Ann? - zapytał zbliżając się do Mell , która gdyby nie głos ojczyma zapewne podałaby się za mnie.
Może to i dobry pomysł , tylko szkoda że nie byłam na tyle rezolutna zanim ustąpiłam rodzicielce.
- Wejdź proszę do środka. - odezwał się Karl podchodząc do bruneta. - To jest Ann. - wskazał dłonią w moim kierunku.
Widząc zbliżającego się mężczyznę zamarłam , uświadamiając sobie iż nie ma już odwrotu.
Spojrzałam na szatynkę , która uśmiechała się nakazując rękoma, że mam uczynić podobnie.
Ciekawe kto będzie mi udzielał tak wspaniałomyślnych 'rad' jak opuszczę mury tego domu.
No kto? O tym chyba nie pomyślała.
Chcąc , nie chcąc uśmiechnęłam się jak najładniej potrafiłam.
- Ann. - wyciągnęłam dłoń w jego kierunku.
I co kochana rodzinka zaskoczona? ... Wykonałam pierwszy ruch. Dobry, przyjazny gest.
- Andreas. - urzekł mnie wypowiadając swoje imię. Dlaczego? Nie wiem , może powodem było , że wypowiedział to bez żadnego stresu, który mogłabym wyczuć w jego głosie.

***♥***

 Dobre wrażenie jakie pozostawił Andreas w moim domu , pozwoliło Nam na spokojne opuszczenie budynku.
Wchodząc po stopniach do wnętrza autokaru do moich uszu dobiegał śmiech kilku osób , które już po chwili miałam przed swoimi oczami.
- Cisza! - krzyknął Austriak stojący tuż za mną. - To jest Ann. - wypowiedział moje imię , a ja poczułam jak moje policzki czerwienią się.
Pięknie kolego! Wiesz jak się poczułam ? Przedszkole , bądź gimnazjum będzie najlepszym odpowiednikiem.
Pełna sala roześmianych Austriackich dzieciaków i ja. Biedna, mała dziewczyna , która po raz pierwszy staje na przeciw nowej społeczności. Szkoda , że nie dodałeś ' Zajmij miejsce obok kolegi' , chociaż kto wie!
Przypominam , ze mam ponad 20 lat , i przedstawienie się w obu językach mam opanowane do perfekcji.
Chociaż to.
Z przyklejonym do twarzy uśmiechem wyciągnęłam swoją dłoń w kierunku dwóch dziewcząt , które ... może wypowiedz na ich temat zachowam dla siebie.
' Nie oceniaj ludzi po pozorach Ann' - słowa Karl'a pasujące w tej sytuacji jak ulał.
- Hilde. - usłyszałam z ust jednej z blondynek.
Tego się nie spodziewałam. Dla mnie parodia... Na samą myśl o tym , iż imię które wypowiedziała przed chwilą ,  w języku polskim odpowiada imieniu Hilda moje wnętrze oszalało z radości... 
Słysząc w głowie słowa ojczyma , podałam dłoń drugiej jasnowłosej tłumiąc swój śmiech wewnątrz.
- Ida. - tutaj zdecydowanie zabrzmiało lepiej , chociaż skojarzenie również się pojawiło.
Aida , Ida... jak ta wróżbitka, czarodziejka czy ktoś o podobnej profesji.
Podobieństwa nie zauważyłam , ale jakiś punkt zaczepienia co do zapamiętania owych imion musiałam mieć...
Jak na złość z mojego wewnętrznego monologu wyrwał mnie opanowany , ale jakże uroczy głos pewnego blondyna.
Nie za dużo tych jasnych kolorów na dziś? Zmówili się czy jak ? 
- Thomas. - wypowiadając spojrzał na mnie swoimi tęczówkami w kolorze jasnej zieleni , na których widok przeszedł mnie dreszcz.
Jak dziś pamiętam chwile , w których każdy centymetr ekranu odbiornika podczas transmisji przeszukiwałam wypatrując tych cudownie spokojnych oczu.
Wtedy nie widziałam w tym nic dziwnego , a dziś?
Pozostawię to bez zbędnej oceny.
Uścisnęłam jego dłoń milcząc , bo cóż powiedzieć w takiej sytuacji gdy spojrzenia obu blondynek nie odstępowały na centymetr sylwetki Pana Morgensterna.
- Stefan ? - zapytałam zbliżając się do ' śpiącego' jak zdążyłam wydedukować bruneta.
- Kolega Nam zabalował wczoraj , więc musisz mu wybaczyć. - usłyszałam Kofler'a , który wyraźnie drwił z kolegi z drużyny.
Gdybyś to tylko widziała mamusiu... Twój monotonny monolog , na nic się by tu zdał.
Odpowiednie towarzystwo?
Tak!
Z natłokiem moich myśli usiadłam na jednym z siedzeń na przodzie autobusu trzymając w ręce ulubioną książkę.
 ---------------------------------------------------
Introduction to Psychology!  
Dzięki braku zaangażowania na tych wykładach , powstają nowe publikacje takie jak ta.
Pisany z niezrozumiałą lekkością.
Oddany do Waszej dyspozycji , podlegający Waszej ocenie.
Miłego!